Wielka Sala -

Dyrektor

Przemogła się i kątem oka zerknęła na niego. Czyżby podawał jej okulary? Eeeee, kompletny świr. - pomyślała, ignorując "podarunek". Strzepnęła niewidoczny pyłek z marynarki i podniosła się z miejsca, zgarniając ze stołu zielone jabłko.
- Nie będę Ci już przeszkadzała, życzę miłej... lektury - uśmiechnęła się drwiąco, odchodząc w kierunku parapetu i kołysząc naturalnie biodrami.
- Ach, zapomniałabym - zawołała przez ramię. - Tamci obślińcy nie skończą przed jutrem, więc mam nadzieję, że Cię to nie dekoncentruje.
Usiadła wyprostowana na parapecie, zakładając nogę na nogę i podrzucając owoc w powietrzu.

Uczeń Ravenclawu

Wzruszył ramionami i założył ukochane okulary.
-Dzięki. - Prychnął, patrząc jak kołysze biodrami. Po chwili otrząsnął się i spojrzał znów na nią, pokręcił głową w odpowiedzi, i spojrzał na książkę. Teraz czytanie nie miało sensu, i tak nie czytał. Burknął coś zdenerwowany pod nosem i zmierzwił włosy. Spojrzał znów na kolejny, pusty kubek po kawie i odsunął go na bok. Świetnie. Spojrzał na książkę, marszcząc brwi i znów na Krukonkę. Wstał i podszedł do niej. Usiadł obok. Nie obchodziło go czy ona tego chciała, czy nie. Spojrzał na nią, uśmiechając się drwiąco. O taak.

Dyrektor

Odwróciła twarz w jego kierunku, mierząc go od góry do dołu. Uniosła brew wyczekująco, kiwając stopą w powietrzu. Podrzuciła jabłko wyżej niż przedtem, jednym zwinnym ruchem chwyciła je i ugryzła kawałek, oblizując z miąższu wargę.
- Och, jednak Cię to dekoncentrowało - mruknęła, skinąwszy głową, tak jakby nagle do niej dotarła przykra wiadomość o śmierci chomika... czy coś. Uśmiechnęła się jakoś tak przyjemniej, gdyż nie mogła mieć do niego o to większych pretensji.

Uczeń Ravenclawu

Wzruszył ramionami, uważnie patrząc jak podrzucała jabłko. Uśmiechnął się.
-Raczej chciałaś powiedzieć, że się nudziłem. - Mruknął i spojrzał przez okno, na błonia. Po chwili przeniósł wzrok na Krukonkę. Uśmiechnął się delikatnie i odgarnął włosy. Westchnął.
-A więc...od kiedy jesteś w Hogwarcie? - zapytał i oparł się plecami o szybę. Przyglądał jej się uważnie.

Dyrektor

Odchrząknęła, w głębi ducha czyszcząc konto "znajomości". Od początku... - pomyślała, siadając nieco wygodniej.
- W Hogwarcie jestem od sześciu lat - odpowiedziała. - Sześć długich lat, wypełnionych przygnębiającą nauką, rutyną i znikomą dawką ekscytacji magią - dodała gorzko.
Ach, nachodziły ją takie humorzaste dni, kiedy irytacja brała górę nad cierpliwością i uprzejmością. A co tam, ileż można zacieszać z byle gówna.
- A pan, panie Turner? - uśmiechnęła się kącikowo, przenosząc wzrok na Krukona.

Uczeń Ravenclawu

Uśmiechnął się delikatnie i zdjął swoją skórzaną kurtkę, odłożył ją na bok.
-Ja jestem w siódmej klasie. - Powiedział i pokiwał głową. - Siódmy rok, wypełniony przygnębiającą nauką, rutyną i znikomą dawką ekscytacji magią. - Uśmiechnął się do niej przyjaźnie i zmierzwił ręką włosy. No taak.

Dyrektor

Zaśmiała się dźwięcznie, wychylając się w tył i balansując na krawędzi parapetu.
- Jakim cudem wobec tego nigdy, w tym jakże emocjonującym okresie życia, Cię nie widziałam? - rzuciła, marszcząc się lekko. Właściwie jako udzielająca się, błyskotliwa prymuska powinna kiedykolwiek spotkać go, tym bardziej, że był również mieszkańcem wieży Ravenclawu. - Intrygujące... - mruknęła, niedbałym ruchem zgarniając włosy na lewe ramię.

Uczeń Ravenclawu

Speszony podrapał się po karku i spojrzał na nią.
-Może dlatego, że większość czasu spędzałem w dormitorium, i jakoś nie miałem ochoty z niego wychodzić. - Wzruszył ramionami i westchnął.
-W PW spędzałem mało czasu, jak już to przesiadywałem na korytarzach. - pokiwał głową i wyjął różdżkę, przywołał [accio] jedno jabłko, i wgryzł się w nie.

Dyrektor

Ewidentnie zaskoczona przyjrzała się badawczo jego twarzy. Doszła do wniosku, że najprawdopodobniej facet mówi serio więc wzruszyła lekko ramionami.
- Oświeć mnie. Co można robić siedem lat - podkreśliła, kręcąc głową - ...a właściwie większość tego czasu, jak sam to ująłeś, siedząc w dormitorium, hę? - no, w główce jej się to nie mieściło.
Wyciągnęła ramiona do tyłu i oparła je na parapecie, przenosząc na ręce ciężar ciała. Po kilku chwilach rozluźniła krawat koloru stali, majtając jedną nogą w powietrzu.

Uczeń Ravenclawu

Westchnął i zaczął wyliczać.
-Grać na gitarze, czytać, uczyć się, chociaż to jakoś mi nie wychodziło... - zaśmiał się cicho. No cóż, jego życie jest nudne, i to bardzo. Pokiwał głową, spoglądając na dziewczynę.
-A Ty? Co robiłaś te sześć lat, oprócz uczenia się? - zapytał zaciekawiony.

Dyrektor

- Lubię obserwować ludzi wokół mnie. Ich zachowania, reakcje na przeróżne sytuacje i okoliczności - uśmiechnęła się pod nosem, wbijając paznokieć w skórkę jabłka.
- Wobec czego pewnie domyślasz się, że najchętniej spędzam czas wśród ludzi. Wielka Sala, latem błonia... Nawet jeśli nie prowadzę zaciętych konwersacji z innymi uczniami i nie błyszczę w towarzystwie. Wystarczą mi same obserwacje.
Zerknęła kątem oka w bok, czekając na jego reakcję.
- Wiem, pewnie myślisz, że to dziwne, chore, psychodeliczne, niesmaczne, infantylne i godne pożałowania - mówiła szybko, rzucając tu i ówdzie nerwowe spojrzenia. Nie wiedzieć czemu właściwie. - Ale taka jestem. Nie do końca normalna - zaśmiała się z goryczą, wpatrując się w czubki butów.

Uczeń Ravenclawu

Uniósł w górę kąciki ust i zjadł kawałek jabłka. Spojrzał na nią.
-Ja kiedy siedziałem na korytarzach, to obserwowałem ludzi, ale zazwyczaj wszyscy siedzą w Wielkiej Sali... - wzruszył ramionami.
- To nie jest dziwne, ani nawet chore! - uśmiechnął się do niej delikatnie i zdjął okulary, odgarnął włosy z czoła i odgryzł kolejny kawałek jabłka.
-Dlaczego tak sądzisz? Myślę, że nie jesteś nienormalna. - zapytał i pokiwał w zamyśleniu głową.

Dyrektor

Zaśmiała się, zdeka oszołomiona.
- Och, dziękuję! - no fakt, że "nie jest nienormalna" odrobinę ją pocieszał.
- Sądzę, że powinnam się cieszyć, ale zwróć uwagę na tę zależność - spotyka się dziewczyna, która spędziła z ludźmi mnóstwo czasu a większości z nich nie poznała i chłopak, który niemal siedem lat siedział zamknięty w wieży - no, nie mogła się powstrzymać i parsknęła śmiechem, określając zaistniałą sytuację za co najmniej dziwną.

Uczeń Ravenclawu

Uśmiechnął się, zerkając na nią.
-Taak, ale wychodziłem na lekcje, i siedziałem na korytarzu! W końcu do Wielkiej Sali zjeść coś chodziłem i chodzę... - uśmiechnął się i wzruszył ramionami.
-W końcu muszę wyjść do ludzi, bo zeświruję. - powiedział poważnie i uśmiechnął się delikatnie. No cóż, tak też bywa.

Dyrektor

Zaśmiała się. Ponownie. Noo, ten chłopak sprawiał, że śmiała się częściej niż zwykle.
- Taak, to że jadłeś zmienia postać rzeczy. Zdecydowanie - starała się jak mogła utrzymać poważny wyraz twarzy ale niewiele z tych wysiłków wynikło. - Ja na przykład - dodała, wskazując miejsce w okolicy mostka - mogę jeść bez przerwy.
Jak na potwierdzenie tych słów ugryzła spory kawałek jabłka, szybkim ruchem odrzucając grzywkę, która przesłaniała jej oczy.